เห็นฉันเห็นเห็นเธอยืนเดียวดาย
ตรงกลางสายฝน
รู้สึกหนาวสั่น ทุกอณูแม้ไม่สัมผัส
รอฉันไหวใช่ไหมเธอคนดี
อดทนรอไม่นานหรอก
เพราะฉันเจ็บตอนมองดูเธอหนาวเหน็บ
ความบังเอิญที่สายฝน
พาให้คนหนึ่งเข้ามา
ยืนข้างเธอในคืนที่หนาว
และฉันเองคงเลือนและราง
เธอแค่ต้องการ
ใครสักคนที่ยอมเปียกด้วยกัน
เธอคงไม่รอ
คนมีร่มมันคงไม่สำคัญ
เธอไม่เห็นเลยคนที่พยายามอยู่ใกล้ๆ
และเธอไม่สนใจ
แค่มีเขากลางฝนพรำก็พอ
เห็นฉันเห็นเธอยิ้มหัวเราะ
กลางสายฝนกับใคร
ฉันยิ่งสั่น หนาวเหลือเกิน
เหมือนกำลังระเหยไป
ช้าฉันช้า เธอไม่รอแล้วใช่ไหม
จับมือใครสักคนหนึ่ง
ให้รู้สึกว่าเธอไม่เคยต้องเดียวดาย
ความบังเอิญที่ สายฝน
ทำทุกสิ่งให้เปลี่ยนไป
และเธอมีใครในคืนที่เหงา
เหมือนฉันเองจะเลือนและราง
เธอแค่ต้องการ
ใครสักคนที่ยอมเปียกด้วยกัน
เธอคงไม่รอ
คนมีร่มมันคงไม่สำคัญ
เธอไม่เห็นเลยคนที่พยายามอยู่ใกล้ๆ
และเธอไม่สนใจ
แค่มีเขากลางฝนพรำก็พอ
ความบังเอิญที่สายฝน
พาให้คนหนึ่งเข้ามา
ยืนข้างเธอในคืนที่หนาว
และฉันเองคงเลือนและลาง
เธอแค่ต้องการ
ใครสักคนที่ยอมเปียกด้วยกัน
เธอคงไม่รอ
คนมีร่มมันคงไม่สำคัญ
เธอไม่เห็นเลยคนที่พยายามอยู่ใกล้ๆ
และเธอไม่สนใจ
แค่มีเขากลางฝนพรำก็พอ
เธอแค่ต้องการ
ใครสักคนที่เปียกปอนด้วยกัน
เธอคงไม่รอ
คนมีร่มมันคงไม่สำคัญ
เธอไม่เห็นเลยคนที่พยายามอยู่ใกล้ๆ
และเธอไม่สนใจ
แค่มีเขากลางฝนพรำก็พอ